در حالی که هند بالاترین مصرف کننده آسافوتیدا در جهان است تا این اواخر این گیاه هرگز در آن کشور کشت نشده بود. حدود دو سال پیش در سمت سرد بیابان منطقه هیمالیا کشاورزان اعلام کردند که در حال تلاش برای پرورش این گیاه هستند. روند رشد آسافوتیدا می‌تواند کُند باشد. با این وجود، اگر هند موفق به کشت این محصول شود ممکن است این به معنای صرفه جویی۱۰۰ میلیون دلاری در واردات سالانه آسافوتیدای آن کشور باشد و شاید مهمتر از آن هندی‌ها بتوانند طعم مورد علاقه‌ای داشته باشند که کاملا از هند است.
به گزارش سپتا؛ به نقل از شبکه خبری گیاهان دارویی ، صمغ رزینی ریشه‌های آنغوزه (فرولا آسا-فوئتیدا) در آشپزی هندی مورد استفاده قرار می‌گیرد و معمولا پس از آسیاب شدن به پودر تبدیل شده و با آرد مخلوط می‌شود. رایحه آن گیاه به قدری تند است د که می‌توان آن را جنجالی‌ترین عنصر در غذای هندی دانست. Asa با ریشه پارسی به معنی صمغ و foetida در لاتین به معنای بدبو است. اما در هند تنها به آن “هینگ” گفته می‌شود.
اگر آسافوتیدا به طور تصادفی روی دست‌های تان قرار بگیرد مهم نیست که چند بار آن را بشویید چرا که اثر خود را بر جای می‌گذارد! یکبار قرار گرفتن آسافوتیدا روی زبان باعث سوزش شدید دهان‌تان خواهد شد. در بازار خاری بائولی در بخش قدیمی دهلی‌نو گفته می‌شد که آسافوتیدا حتی تمام ادویه‌های دیگر را “بی‌بو” می‌کند و مادر تمام دستورالعمل‌های اصلی آشپزی هندی است. آسافوتیدا باعث شد تا شکاف ناشی از طعم پیاز و سیر که به دلیل اعتقادات مذهبی در جوامع عمدتا گیاه‌خوار هندی ممنوع بود در نهایت پر شود. علیرغم تنوع آشپزی هند این گیاه یک عنصر ثابت در آن باقی مانده است.
پیروان آیین “جین” در هند که باورشان پرهیز از آزار هرگونه جاندار است و گیاه‌خوار هستند علاوه بر نخوردن گوشت از خوردن پیاز، زنجبیل و سیر نیز پرهیز می‌کنند.با این وجود، بوی آسافوتیدا می‌تواند چالش برانگیز باشد و با کلم فاسد مقایسه شده است. حتی به آن لقب “مدفوع شیطان” نیز داده شده است. آشپز‌های هندی مقدار کمی از آسافوتیدا را در روغن داغ می‌ریزند. اکثر افراد نوع پودر شده از آسافوتیدا را خریداری می‌کنند که با برنج یا آرد گندم مخلوط می‌شود. با این وجود، آشپز‌های ماجراجوتر فرم کریستالی جامد آن را که شبیه سنگ نمک است خریداری می‌کنند.
برخی از پژوهشگران معتقدند اسکندر مقدونی برای نخستین بار آسافوتیدا را به هندوستان آورده بود. دکتر “آشیش چوپرا” مورخ آشپزی در این باره می‌گوید:”نظریه رایج آن است که ارتش اسکندر در کوه‌های هندوکش با آسافوتیدا مواجه شد و آن را با گیاه کمیاب سیلفیوم اشتباه گرفت که ویژگی‌های مشابه آسافوتیدا را دارد. آنان با زحمت این گیاه را با خود به هند بردند، اما بعدا متوجه شدند که آن چیزی نبود که انتظار داشتند”.او اشاره می‌کند که از آسافوتیدادر برخی از غذا‌های یونانی – رومی نیز استفاده می‌شد، اما این استفاده دوام زیادی نداشت و اکنون آسافوتیدادر اکثر غذا‌های غربی یافت نمی‌شود، اما یک استثنا قابل توجه وجود دارد و آن کاربرد آسافوتیدادر سس ورچستر شایر است.
با تغییر الگو‌های غذایی و اشتهای جهانی برخی از سرآشپز‌ها در تلاش هستند تا دستورالعمل‌های خود را با حذف پیاز و سیر به نفع آسافوتیدابازسازی کنند. آسافوتیدا می‌تواند حس طعم اومامی را تقویت کند که برای خورش‌ها ضروری است. مفهوم اومامی اولین بار توسط متخصصان غذای ژاپنی معرفی شد، اما در حال حاضر پنجمین رکن طعم پس از شیرینی، تلخی، ترشی و شوری محسوب می‌شود. مزه اومامی نزدیک به طعم گوشت پخته و عصاره یا سوپ گوشت یا گوشتابه توصیف می‌شود.
شرکت امریکایی Burlap & Barrel نیز یک ترکیب از آسافوتیدا ترکیب شده با زردچوبه را به فروش می‌رساند که برای افرادی که به سیر حساسیت دارند، کاربرد دارد.با این وجود، طعم و مزه تنها دلیل پیدا کردن آسافوتیدا در قفسه‌های ادویه جهان نیست. تحقیقات نشان می‌دهند که آسافوتیدا خاصیت خلط آوری و ضد اسپاسم دارد و برای از بین بردن انگل و کرم‌ها مفید است. برخی نیز آن را درمانی موثر برای گاز معده قلمداد می‌کنند. این روز‌ها از خواص آفت‌کشی آنغوزه در کشاورزی ارگانیک نیز استفاده می‌شود.
علاوه بر این، همه افراد از آسافوتیدا برای خوردن استفاده نکرده‌اند. بسیاری در آفریقا و جامائیکا از طلسم آسافوتیدا برای دفع شیاطین استفاده می‌کردند. در سال ۱۹۱۸ میلادی در ایالات متحده برخی برای جلوگیری از ابتلا به آنفولانزای اسپانیایی کیسه‌های حاوی آسافوتیدا را همراه خود داشتند.